Mungesa e fosforit dhe heshtja shqiptare

@ Dhe më në fund çlirim! Megjithëse kaluan tetë vjet për të ardhur çlirimi, sikurse edhe vetë jeta që rrjedh, ashtu dhe këto tetë vite rrodhën. Herë shpejt e herë me ngadalësi vrasëse. Për disa lumturisht e për të tjerë mjerisht. Asnjëherë në historinë e njerëzimit, të paktën nga ato që njohim, një president nuk është pritur me kaq entusiazëm, krahasuar me entusiazmin që ngjalli vendosja e Barak Obamës në Shtëpinë e Bardhë. Largimi prej andej, i presidentit më shpirtzi që njohu zyra ovale e Uashingtonit, nuk ka sesi të mos mbush ngazëllim njerëzimin. Ndoshta , edhe mund të akuzohemi hiperbolizim dhe shfaqje të ndjenjave me të cilat bëmë pritjepërcjelljen e postmbajtësve të superfuqisë. Asnjë problem. Rëndësi ka që nuk do të ketë më njerëzimi zgjedhën Bushore.

Pronarët e demokracisë

@ Dhe pastaj ka akoma bashkatdhetarë që dyshojnë për hapat e demokracisë shqiptare. Vëllezër qetësohuni. Që demokracia jonë është në rrugë të drejtë, në rrugën e perëndisë, domethënë, kjo nuk vihet në dyshim. Dhe kur diçka është në rrugë të perëndisë, perëndia bën më të mirën për të. E ruan nga çdo e keqe. Sikurse edhe demokracinë tonë e ruan nga të keqet. Dhe e keqja e demokracisë tonë është dashuria e tepërt që kemi ne të gjithë për të. Duke filluar qysh nga ekzekutivi dhe kreu i tij. A nuk është tregues i dashurisë së tepërt për demokracinë, ruajtja e saj nga fjalët e tepërta?! Doemos që është. Bukuri. Kësisoj, fare mirë bëri ekzekutivi me përndjekjen penale dhe policore të gazetës TEMA.

Demokracia dhe obelisqet monokratorike

@ Vendimin përfundimtar për të sulmuar palestinezët, e mora pas deklaratës për shtyp të presidentit Bush. Madje, në një telefonatë që pata me të, më theksoi: duhet të bëni diçka me Hamasin. Dhe duhet të bëni diçka për t’a zhdukur përfundimisht. Këto tha si justifikim kryeministri izraelit për ata që ende nuk ishin bindur përfundimisht për prirjet paqedashëse të presidentit në ikje të amerikanëve (dhe miqve të tyre). Akoma dhe në çastet e fundit, përpara se të dorëzojë çelësat e zyrës ovale, kaubojsi i Teksasit, lë shenajt e tij karakteristike në shpinën e lodhur të rruzullit. Shenja gishtrinjsh të mbuluar me ca njolla të kuqe që pikojnë përdhe. Thua të jetë gjak?! Assesi! Kur shkaktoi luftë ai që ta bëj kësaj here?! Jeni të përçartur?

Këpucët me bomba shpërblehen

ProtAGONistët

@ Në fakt, këta duhet të jenë protAGOnistët më të trishtuar të vitit. Mirëpo, vetëm duhet të jenë. Në ,nuk kanë për të qenë. Janë të bollshme gërmat me trishtim që janë hedhur këto ditë. ProtAGOnistët shohin vetëm anën pozitive të zhvillimeve. Kësisoj, fillojmë nga ato që na argëtuan më shumë. Nuk mund të fshehin,entusiazmin që provuan në pamjen e hedhjes së këpucës në Baghdad ndaj presidenitit të ...demokracidhënësve amerikanë,Xhorxh .W .Bush. Më shumë se çdo gjë tjetër, u entusiazmuan nga konstatimi se presidenti ka reflekse për t’u patur zili. Edhe pse distanca ishte krejt e afërt dhe me mjaft shance për t’a goditur në shenjë, shpëtimtari i popujve të vuajtur u përkul dhe këpuca u preh në qetësi në panel.