Radovan Karaxhiç: Masakruesi më i famshëm i Evropës, pas Luftës së Dytë Botërore. I veshur me petkun e ...mjekut psiqiatër, jetonte i qetë në qendër të Beogradit. I shëndërruar në pamje të parë, në një figurë fetare të respektueshme; edhe vetë i plotfuqishmi zot, kam frikë se, hera- herës është ndjerë ngushtë për të dërguarit e tij në tokë. Kujt prifti t’i besosh e kujt t’i kërkosh të rruhet që ta njohësh. Kështu siç erdhën punët, dëmin më të madh, kasapi i mijra shpirtrave të Srebrenicës, ia ka shkaktuar kishës ortodokse. Por dhe psiqiatrisë. Këtej e tutje, miku im, kur shkon në kishë të falesh, bindu njëherë se prifti është prift e nuk është ...hoxhë. Për tek psiqiatri, nuk të këshilloj. Po arrite deri atje...
Sali Berisha: E vetmja ngjashmëri që mund ti gjesh me Karaxhiçin, nuk është ajo e diplomës. Mjek Kryeministri i shqiptarëve (të Shqipërisë), mjek dhe kasapi i myslimanëve të Bosnjës. Këtu ndokush do përfundonte dhe së kërkuari ngjashmëritë. Është dhe pamja fizike, ajo që i bën të afrojnë kaq shumë mes tyre. Mirëpo, miku im, tani që po mendohem disi më thellë, gjeta dhe diçka të përbashkët mes tyre. Psiqiatrinë! Njëri, i akuzuari për krime lufte, ushtronte psiqiatrinë për të jetuar dhe për të mbijetuar nga kërkimet (?) e gjithë këtyre viteve. Tjetri, edhe pse nuk e ushtron si profesion, me politikën që ndjek këtyre viteve që është në pushtet, me siguri ka bërë mijra shqiptarë t’i drejtohen mjekëve psiqiatër. Madje, pa iu dashur të fshihet nga askush.
Sabri Godo: Politikani veteran i Partisë Republikane, ka forcën, edhe pse në moshë mjaft të kaluar, të ndikojë mbi politikën e Shqipërisë. As më shumë e as më pak, i kërkoi kryeminsitrit, ose të rehabilitojë në qeveri kreun e partisë që ai themeloi, ose në të kundërt, edhe pse pensionist e tashmë, kryetar nderi i republikanëve, do të tërhiqej nga koalicioni shumëngjyrësh i së djathtës në pushtet. Dhelpër e vjetër në politikë Godo, hodhi grepin bosh, të shihte peshkun e madh të ... godiste. Dhe peshku, sikurse e priste plaku i mënçur i republikanëve, goditi. Dhe çfarë të godituri. Një peshk po, për kokë të peshkut. Pa hezituar, kreu i qeverisë, emëroi në post ministror, vetë të bijën e Godos. Me një gur, dy ... peshq, Sabriu!
Socialistët e Vlorës: a la carte socialistë. Nuk na i bën qejfin Edi?! Punë e madhe. Ka dhe tjetërkund bahçe me portokalle. Madje, portokalle nga Skrapari. Që nuk presin dimrin të piqen e të shkosh t’i vjelësh. Piqen në të gjitha stinët. Portokalle të kuqe, madje. As një e as dy por, të gjithë (?) socialistët e Vlorës, dolën me deklaratë në shtyp. Dhe jo vetëm dolën me deklaratë por, ia bënë edhe fora, siç e ka zakon Vlora heroike. Të gjithë, rreth flamurit të përbashkuar, me një dëshirë dhe me ... një qëllim, kaluan ylberin politik e shkuan në partinë e Metës! Por mos u frikëso ti miku im se, kush është burrë nuk frigohet! Thjesht, socialistët vlonjatë, i kthyen shpinën selisë rozë dhe ballin selisë së kuqe. Uniteti mbi të gjitha.
Parlamenti i Shqipërisë: As më shumë e as më pak, fjalori që pëdoret në të, do bënte të skuqej akoma dhe rrugaçi më ... profesionist i Laprakës (të më falin banorët e nderuar të Laprakës). Fjalët që nxori nga goja ndaj deputetit Balla, vetë kryeministri i Shqipërisë, përbëjnë pa asnjë dyshim, një goditje të madhe për fjalën turp! Vetë turpi, i trupëzuar në qenie njerëzore, nëse në orët e vona të mesnatës, ka kaluar pranë godinës parlamentare, është fare e sigurtë se, fill pas debatit dhe monologut të kryeministrit, ka shkuar dhe është mbytur në ujrat e zeza të Lanës. Edhe turpi vetë, do të turpërohej nga llumi që vërshoi nga goja e kreut të ekzekutivit. Përveç Kryeparlamentares shqiptare. Ajo ka fituar imunitet.
Opozita shqiptare: Në përgjithësi opozita. Edhe pse bëhet dëshmitare okulare e “zemërimit” të pa fre të kreut të qeverisë, ku me lehtësinë më të madhe, pa e bërë qejfin qeder se ato që nxjerr nga goja, ngjajnë më shumë me ujra të zeza se me fjalët e dikujt që është votuar të drejtojë shtetin, prapëseprapë, ul kokën dhe shkon sërish në Parlament. Edhe pse fyhen me fjalët më të ulëta të rrugaçërisë ordinere për motrat, nënat dhe gratë e tyre deputetët e saj prej ... kreut të ekzekutivit(!), nuk gjejnë kurajën qytetare dhe politike të mbrojnë etikën më elementare të një vendi të shenjtë, sikurse është Parlamenti për të gjitha vendet demokratike të rruzullit. Një opozitë e frikësuar dhe memece, që i nënështrohet në heshtje “kamzhikimit” të verbër të harbutërisë zyrtare.
Mediat shqiptare: Që mjaftohen vetëm në paraqitjen në formë thashethemesh të dialogëve të turpshëm që shkëmbehen në Parlament. Në vend të këmbënguljes për të sjellë tek lexuesi të gjithë atmosferën e turpshme që mbizotëron atje dhe vënien përpara përgjegjësisë publike gojët e ndotura që shëtisin pa të keq podiumeve ku merren vendimet më të rëndësishme për kombin. Akoma dhe në gërthitjet e drejtuesve të seancave për të thirrur policinë të nxjerrë jashtë prej ... zhelesh (!), deputetin e zgjedhur me votën e lirë të qytetarëve të Shqipërisë, qëndrimi i mediave është indiferent dhe krejt vëzhgues. Kur, të paktën duhet t’u bëjë me dije qytetarët shqiptarë se, atje ku supozohet se prodhohet politikë, ka bërë vend tashmë, prodhimi i terrorit politik të kundërshtarit, akoma dhe me kërcënim të jetës së tij.
Thanë:
Kombe që mund të quhen historike, janë ato që njohin vlerat e larta të ligjeve themelore.
Leon Tolstoi
17/7/08
Emigracioni, fat apo mallkim për Shqipërinë?
Kohët e fundit, në shtypin e atdheut, në vijim të debateve politike, vend të veçantë zë tema që ka të bëj me të drejtën ose jo të emigrantëve për të votuar . Opinionet të ndryshme , sikurse në të vërtetë duhet të ndodhë në një shoqëri demokratike. Për këtë të fundit, ndokush ,edhe mund të shpreh rezerva, sesa jeta politike por dhe shtypi në Shqipëri, kanë arritur standarte të tilla. Mirëpo, nëse forcat politike shprehin pozicionin e tyre, në vartësi të interesit (të lakmuar) pushtetor e marrëdhënieve me elektoratin, ajo që bën përshtypje, është mënyra me përbuzje, për të mos thënë mllefi, që shprehet në shtyp nga gazetarë të ndryshëm, përsa i përket të drejtës që duhet të kenë emigrantët shqiptarë për të votuar në atdhe, si nënshtetas të Republikës së Shqipërisë. Qofshin këta të shtypit të djathtë qofshin atij të majtë. Del në pah, me një shikim të parë, një konservatorizëm i theksuar, një frikë e pajustifikueshme ndaj emigrantëve dhe diasporës shqiptare në përgjithësi, dhe ajo që është më shqetësuesja, paraqiten emigrantët si një rrezik që i kanoset ... mbarëvajtjes elektorale në vend! Është të paktën dekurajuese, kur gazetarë e opinionistë me përvojë , që gjithëmënyrash ndikojnë ose mundohen të arrijnë diçka të tillë, në jetën publike të atdheut, nëpërmjet organeve që kanë në zotërim apo bashkëpunojnë, lëshojnë ndaj emigrantëveshqiptarë në Perëndim, një mori epiteteshe e përkufizimesh, sikur të kemi të bëjmë me një pakicë barbare e grabitqare, kolerikë e tuberkularë, dhe jo si të jenë këta(emigrantët), gjakëdhënësit e ekonomisë shqiptare, këto 17-18 vitet e fundit.
Nënvleftësimi e përbuzja që mbillet, ndaj pothuajse 1 milionë bashkatdhetarëve të ndodhur jashtë trojeve shqiptare, por që kanë lënë pas prindërit, familjet, të afërmit dhe gjithçka tjetër që i bën ata të mos ndahen kurrë ndaj atdheut dhe që, bëjnë të gjitha përpjekjet për të qenë gjithnjë e më pranë ndodhive të atjeshme, nuk mund të shpjegohet lehtë. Lindin vetvetiu disa pyetje, nga kjo barrikadë që mundohen të ngrenë kolegët që banojnë në territorin e Republikës së Shqipërisë, përballë atyre bashkëkombësave që sot jetojnë jashtë saj. Pikësëpari, parë me syrin e dikujt që nuk ndodhet në atdhe por që natyrshëm dëshiron të marrë pjesë në zgjedhje, për të vendosur edhe ai për fatet e veta, sikurse ndodh kudo në botë, ajo që lehtë dallohet, është konservatorizmi i thellë i tifozëve që janë kundër pjesmarrjes në zgjedhje të emigrantëve. Është me vend këtu të kujtojmë për kolegët që frikësohen nga vota e emigrantëve se, në SHBA, sistemin politik (dhe jo vetëm atë) të së cilave e adhurojnë në kor në atdhe, vota e të ndodhurve jashtë territorit amerikan, jo vetëm është e siguruar por, përkujdesja e shtetit amerikan për të votuar nënshtetasit e kudondodhur nëpër rruzull, fiton një angazhim të veçantë nga Kongresi. Po kështu, ngaqë ndodh të jetomë në Greqi prej 17 vjetësh, dhe për dijeni të ndokujt që nuk është i njohur me këtë fakt, shteti grek, në periudha zgjedhjesh, akoma dhe ato për pushtetin lokal ose për Parlamentin Evropian, ku janë më liberale dëshirat e elektoratit për të shkuar në kutitë e votimeve, vë në dispozicion të grekëve të diasporës së afërt evropiane, dhjetra linja avionësh, për ti sjellë ata në atdhe e për të ushtruar të drejtën legjitime të zgjedhjes e të të zgjedhurit. Në këtë prizëm, është alarmant dhe dekurajues fakti që, akoma dhe për ne që jemi larguar nga vendi vetëm pas vitit 1990, dhe që shumica dërrmuese e jona ruajnë lidhje të patronditura me atdheun, duke investuar dalëngadalë edhe ato fitime që ndokush ka mundur të ketë nga emigracioni, shpejtojnë të na mohojnë të drejtën për të shprehur vullnetin e lirë nëpërmjet votës. Në mënyrë krejt të njëanëshme dhe jo reale, konkludohet madje se, shumica e emigrantëve nuk do që të ketë lidhje me atdheun(!). Absurde si logjikë por dhe dashakeqe si tezë.
Të përcaktosh , madje, diasporën si të pavlerë dhe mediokre, duke ravijëzuar mandej edhe kufijtë që ajo ka krijuar me atdheun, është fakt që të shqetëson. Thirrja për të bërë ... përzgjedhje(!) të atyre shqiptarëve që duhet të votojnë, sipas vullnetit për të kontribuar ose jo në jetën politike shqiptare, tingëllon makabre dhe për mendimin tonë, ose duhet parë me nënqeshje mirëkuptimi ose duhet anashkalur krejtësisht. Dhe për të qenë akoma më të qartë, as më shumë e as më pak, ngjan si dy pika uji me politikën famëkeqe të luftës së klasave! Mirëpo, nuk përfundon këtu denigrimi që mundohet ti bëhet emigracionit tonë nga “direktivadhënësit” e holleve të hoteleve të Tiranës. As më shumë e as më pak, të nisur vetëm nga përvoja personale apo e njerzëve që i rrethojnë, ndoshta, duhet pranuar këtu se e bëjnë pa ndonjë takt, grupëzohen shqiptarët e diasporës, dhe sidomos ata të Greqisë, duke i cilësuar madje me plot lehtësi si ... të pa kulturuar! Në tërësi! Është e drejta e kujtdo të shkruaj e të shesë gjithçka, përderisa trumbetojmë mbi lirinë që të jep demokracia. Por, a është logjike, a është vallë deontologjike dhe mbi të gjitha, a është në favor të ruajtjes së profilit kombëtar, hedhja baltë dhe shfryrja mllef ndaj një të tretës së kombit? Cili ,vallë, është emigracion i përgjegjshëm dhe cili i papërgjegjshëm? Kush dhe me çfarë mënyrash e përcakton atë? Ka për Shqipërinë, dy lloj emigracionesh dhe aq më tepër, njëra palë është e dëshiruar dhe tjetra jo? Tezën mbi përdorimin e emrave të ndryshëm nga emigrantët që lexojmë në shtypin e atdheut, e lexojmë kaq shpesh edhe në shtypin “periferik” nëGreqi nga qarqe të caktuara shoviniste. Mirëpo, kur kjo vjen prej forcash të caktuara regresive greke, është lehtë e kuptueshme nga ne të ndodhurit në Greqi, pasi, falë bashkëjetesës me vendasit për afro dy dekada, tashmë, jemi bërë të vetëdijshëm për mjerimin mendor në të cilin ndodhet kjo pakicë.Por, vështirësohemi ta shpjegojmë kur të njëjtin justifikim banal e fyes, helmëndjellës e poshtërues, e lexojmë edhe nga pena që duan të quhen të afirmuara, të atdheut.
Mirë do të qe këtu, të bëjmë me dijeni se, jo vetëm që mes diasporës më të re shqiptare, në Perëndim përgjithësisht dhe në Greqi veçanërisht, lëvrojnë figura të spikatura dhe intelektualë me potencial shkencor të lakmueshëm, si nga atdheu nga ikën por dhe nga ai ku janë vendosur. Dhe mbi të gjitha, një pjesë e mirë e këtyre intelektualëve dhe forcave progresiste të ndodhura në Perëndim, janë të gatshëm për të kontribuar për ngritjen e nivelit intelektual të atdheut. Assesi, nuk duam këtu të besojmë se, një sulm i tillë ndaj emigracionit, fsheh në vetvete xhelozinë e mirënjohur të mediokrit. Nuk ka asnjë dyshim që, duke qenë jashtë kufijve gjeografikë të Shqipërisë, një pjesë kaq e madhe e popullsisë, doemos që është reale mundësia të ketë në gjirin e saj elementë mediokër e të pa kulturuar. Sikurse, asnjë dyshim nuk ka se, midis asaj pjese intelektualësh që nuk mundën të emigronin pas ndryshimeve të mëdha të viteve ’90, ose ngaqë nuk mundi ose ngaqë menjëherë u rehabilitua ekonomikisht e politikisht , me mënyra dhe taktika që janë publikisht të njohura, ndeshim, si elementë mediokër por edhe nga ata mbi mesataren. Është e pavërtetuar deri më sot, të paktën, që në kohën e ikjes së madhe nga Shqipëria, të bëhej përzgjedhja e trurit. Askush nuk bindet se, me një mënyrë krejt magjike, jashtë mëmëdheut u larguan më mediokrit dhe atdheu ishte me fat, pasi mbajti mëndjendriturit. Për ata që kanë provuar emigrimin, është fare e qartë se, një tezë e tillë, jo vetëm që është fyese dhe denigruese, por edhe krejt e rrezikshme.
Një interesim në rrugë dhe me interes të sinqertë profesional ,nga gazetarët ose opinionistët e gazetave në atdhe, do ti bindëte ata për këtë. Në të gjitha shtetet ku janë vendosur shqiptarët, pas çrregullimit të përgjithshëm të 91-shit por edhe gjakëderdhjes vëllazërore të 97-ës, në të gjitha instancat e jetës publike dhe intelektuale të shteteve ku banojnë, ata kanë mundur të inkuadrohen e të integrohen tërësisht. Mund ti gjesh lehtë, si në auditorër e Universiteteve, po ashtu dhe në stacionet radiofonike e televizive më të mëdha vendase, si në shtypin qëndror, aq edhe në fushat e tjera shkencore, ku ushtrojnë me sukses të plotë e me profesionalizëm për tu lakmuar, shkencat e tyre dhe që nderojnë , jo vetëm emrin shqiptar por kontribuojnë në përmirësimin e imazhit të shqiptarëve e Shqipërisë nëpër botë. Ndër të tjera, për mendimin tonë, janë shqiptarët e diasporës ata që bëjnë të dëgjohet tek tuk për ndonjë gjë pozitive atdheu. Kolegët e që ndodhen pas, në të shumtën e rasteve, konsumohen në grindjet e pafund mes tyre e në luftën e përditshme me pushtetin e korrupsionin.Përgjithësimet dhe fajet kolektive, i përkasin një sistemi tjetër dhe një periudhe të zymtë, nga e cila njerëzimi, vetëm gjëra të errëta ka për të mbajtur mend. Pasi, të shprehesh kaq lehtë se ... duhet të votojnë ata që e meritojnë, përbën në vetvete një dallim të ulët dhe fort poshtërues.
Cili është vallë ai që do ti ndajë shqiptarët në ata që meritojnë (lëshimin?) për të votuar dhe në ata që nuk e meritojnë?!A nuk përbën kjo në vetvete, një përçarje shumë tërrezikshme? Domethënë , na thuhet me pak fjalë se, njëri prej vëllezërve që banon në Greqi, nuk është i denjë të votojë , kurse vëllai tjetër që ndodhet në Shqipëri, e ka këtë privilegj pasi, jo vetëm që ky i dyti e dashka më tepër atdheun(thua se atdheu është diçka abstrakte dhe nuk është tërësia e atyre që e përbëjnë atë), por mbi të gjitha, është dhe më i zgjuar pasi, kështu është vendosur nga dikush në atdhe. Mirëpo, nuk përfundojnë këtu absurditetet e fundit të hedhura në shtyp. Sikur diçka ti ketë pickuar disa nga kolegët, na përshkruajnë sikur të jemi njerëz të egër dhe të fshehur në strofka bishash të pazbutura. Ejani në vete vëllezër. Nuk është aspak në nderin tuaj, si atë personal por edhe atë profesional. Ç’lloj gazetarie është kjo, tek e fundit që, e nisur nga kushedi cila ndjenjë inferioriteti apo frike, mundohet si e si të poshtërojë një pjesë kaq të madhe të kombit? Ajo që është, madje, krejt shqetësuese për ne të ndodhurit në emigracion, ka të bëj me një lloj përjashtimi nga jeta publike, që na përgatitet. Të mos njohë gjendjen e emigrantëve në shtetet fqinjë ose edhe gjetiu nëpër botë një qytetar i thjeshtë,është krejt e justifikueshme. Por kur kjo ndodh me ata që janë të angazhuar (me dëshirën e tyre) për ta informuar qytetarin nëpërmjet gazetave që zotërojnë, tingëllon absurde dhe është e pafalshme. Po si vallë, mund ti mohohet e drejta një shqiptari që jeton në Greqi, për të votuar, me justifikimin krejt banal të gjoja “mospjesmarrjes në jetën politike të vendit” kur ky, edhe në shtetin ku jeton, nuk e ka të drejtën e votimit?!
Me të vërtetë, vota është instrument i qytetarit për të përcaktuar se kush do ta qeverisë por, kjo, nuk është ekskluzivitet i atij qytetari që ndodh të ketë vetëm një shtëpi banimi dhe të përjashtohet ai që, ka ikur nga vendi për të siguruar për veten dhe për familjen, të ardhura më të mira nga ato që nuk do ti gjente kurrë në atdhe. Ka gjasa, një logjikë e tillë, të përdoret në bashkësitë e ndonjë fisi primitiv të Afrikës Qendrore, por assesi në një vend që pretendon të bëhet pjesë e familjes europiane. Po kështu, një tjetër tezë që mbështetet tek ideja se , emigrantët të mirëpritur janë për të votuar por duhet të paguajnë taksat, nuk ka sesi të mos na sjellë në mendje vetvetiu pyetjen ndaj artikullshkruesve, nëse dhe ata janë taksapagues të rregullt. Ndoshta, një informacion nga Banka e Shqipërisë, do ti bënte me dijeni për të ardhurat që i vijnë shtetit shqiptar nga emigracioni. Nuk mund të marr me mend, nëse një ditë të gjithë emigrantët vendosnin të mos nisnin më në atdhe të holla dhe tërhiqej nga tregu menjëherë monedha e shumëkërkuar e EURO-së, çfarë kishte për të ndodhur me ekonominë vendase. Por edhe vetë këta gazetashkrues e ideatorë të kësaj fushate kundër emigrantëve, mundohen të përfitojnë nga ata. Një shikim vetëm tek çmimi i gazetës së tyre në atdhe në krahasim me çmimin që shitet në Greqi, të bind për këtë.
Përsa i përket justifikimit se, gjoja emigrantët nuk janë të informuar për ngjarjet në atdhe, kjo është krejt e pabazë dhe nuk meriton ndoshta dhe përgjigje. Vetëm duhet theksuar se, nuk jemi më në periudhën e viteve ’80, por as dhe në vitet ’90. Informacioni është i gjithanshëm dhe i larmishëm. Sigurisht që vihen në dijeni me të gjitha hollësitë për gjithçka ndodh në atdhe dhe sigurisht që u shtrëngohet zemra kur ndeshen me të tilla zëra që, as më shumë e as më pak, të vetmen gjë që kërkojnë të bëjnë, është tu ngulitin akoma më tepër idenë se, në atdhe, i shohin vetëm si një send me leverdi, dhe paralel, si një rrezik që i kanoset rehatit të fituar prej disave. Fatmirësisht, edhe pse forcat tradicionale politike janë të lëkundura në një hap të tillë, forca të reja progresiste, sikurse ndodh me G99, e kanë prioritet të tyre politik pjesmarrjen e emigrantëve, pra të të gjithë shqiptarëve në të vërtetë, në procesin e zgjedhjeve. Është makabre , të paktën, të pajtohesh me zëra që pa hezitim, bëjnë thirrje për mënjanimin nga zgjedhjet një pjese kaq të madhe të shqiptarëve.
Le të shpresojmë se këta përbëjnë një minorancë që, herët a vonë, kanë për të kuptuar shërbimin jo të mirë që i sjellin shqiptarizmit, duke hedhur e mbrojtur të tilla teza të cekëta dhe shqetësuese.
Nënvleftësimi e përbuzja që mbillet, ndaj pothuajse 1 milionë bashkatdhetarëve të ndodhur jashtë trojeve shqiptare, por që kanë lënë pas prindërit, familjet, të afërmit dhe gjithçka tjetër që i bën ata të mos ndahen kurrë ndaj atdheut dhe që, bëjnë të gjitha përpjekjet për të qenë gjithnjë e më pranë ndodhive të atjeshme, nuk mund të shpjegohet lehtë. Lindin vetvetiu disa pyetje, nga kjo barrikadë që mundohen të ngrenë kolegët që banojnë në territorin e Republikës së Shqipërisë, përballë atyre bashkëkombësave që sot jetojnë jashtë saj. Pikësëpari, parë me syrin e dikujt që nuk ndodhet në atdhe por që natyrshëm dëshiron të marrë pjesë në zgjedhje, për të vendosur edhe ai për fatet e veta, sikurse ndodh kudo në botë, ajo që lehtë dallohet, është konservatorizmi i thellë i tifozëve që janë kundër pjesmarrjes në zgjedhje të emigrantëve. Është me vend këtu të kujtojmë për kolegët që frikësohen nga vota e emigrantëve se, në SHBA, sistemin politik (dhe jo vetëm atë) të së cilave e adhurojnë në kor në atdhe, vota e të ndodhurve jashtë territorit amerikan, jo vetëm është e siguruar por, përkujdesja e shtetit amerikan për të votuar nënshtetasit e kudondodhur nëpër rruzull, fiton një angazhim të veçantë nga Kongresi. Po kështu, ngaqë ndodh të jetomë në Greqi prej 17 vjetësh, dhe për dijeni të ndokujt që nuk është i njohur me këtë fakt, shteti grek, në periudha zgjedhjesh, akoma dhe ato për pushtetin lokal ose për Parlamentin Evropian, ku janë më liberale dëshirat e elektoratit për të shkuar në kutitë e votimeve, vë në dispozicion të grekëve të diasporës së afërt evropiane, dhjetra linja avionësh, për ti sjellë ata në atdhe e për të ushtruar të drejtën legjitime të zgjedhjes e të të zgjedhurit. Në këtë prizëm, është alarmant dhe dekurajues fakti që, akoma dhe për ne që jemi larguar nga vendi vetëm pas vitit 1990, dhe që shumica dërrmuese e jona ruajnë lidhje të patronditura me atdheun, duke investuar dalëngadalë edhe ato fitime që ndokush ka mundur të ketë nga emigracioni, shpejtojnë të na mohojnë të drejtën për të shprehur vullnetin e lirë nëpërmjet votës. Në mënyrë krejt të njëanëshme dhe jo reale, konkludohet madje se, shumica e emigrantëve nuk do që të ketë lidhje me atdheun(!). Absurde si logjikë por dhe dashakeqe si tezë.
Të përcaktosh , madje, diasporën si të pavlerë dhe mediokre, duke ravijëzuar mandej edhe kufijtë që ajo ka krijuar me atdheun, është fakt që të shqetëson. Thirrja për të bërë ... përzgjedhje(!) të atyre shqiptarëve që duhet të votojnë, sipas vullnetit për të kontribuar ose jo në jetën politike shqiptare, tingëllon makabre dhe për mendimin tonë, ose duhet parë me nënqeshje mirëkuptimi ose duhet anashkalur krejtësisht. Dhe për të qenë akoma më të qartë, as më shumë e as më pak, ngjan si dy pika uji me politikën famëkeqe të luftës së klasave! Mirëpo, nuk përfundon këtu denigrimi që mundohet ti bëhet emigracionit tonë nga “direktivadhënësit” e holleve të hoteleve të Tiranës. As më shumë e as më pak, të nisur vetëm nga përvoja personale apo e njerzëve që i rrethojnë, ndoshta, duhet pranuar këtu se e bëjnë pa ndonjë takt, grupëzohen shqiptarët e diasporës, dhe sidomos ata të Greqisë, duke i cilësuar madje me plot lehtësi si ... të pa kulturuar! Në tërësi! Është e drejta e kujtdo të shkruaj e të shesë gjithçka, përderisa trumbetojmë mbi lirinë që të jep demokracia. Por, a është logjike, a është vallë deontologjike dhe mbi të gjitha, a është në favor të ruajtjes së profilit kombëtar, hedhja baltë dhe shfryrja mllef ndaj një të tretës së kombit? Cili ,vallë, është emigracion i përgjegjshëm dhe cili i papërgjegjshëm? Kush dhe me çfarë mënyrash e përcakton atë? Ka për Shqipërinë, dy lloj emigracionesh dhe aq më tepër, njëra palë është e dëshiruar dhe tjetra jo? Tezën mbi përdorimin e emrave të ndryshëm nga emigrantët që lexojmë në shtypin e atdheut, e lexojmë kaq shpesh edhe në shtypin “periferik” nëGreqi nga qarqe të caktuara shoviniste. Mirëpo, kur kjo vjen prej forcash të caktuara regresive greke, është lehtë e kuptueshme nga ne të ndodhurit në Greqi, pasi, falë bashkëjetesës me vendasit për afro dy dekada, tashmë, jemi bërë të vetëdijshëm për mjerimin mendor në të cilin ndodhet kjo pakicë.Por, vështirësohemi ta shpjegojmë kur të njëjtin justifikim banal e fyes, helmëndjellës e poshtërues, e lexojmë edhe nga pena që duan të quhen të afirmuara, të atdheut.
Mirë do të qe këtu, të bëjmë me dijeni se, jo vetëm që mes diasporës më të re shqiptare, në Perëndim përgjithësisht dhe në Greqi veçanërisht, lëvrojnë figura të spikatura dhe intelektualë me potencial shkencor të lakmueshëm, si nga atdheu nga ikën por dhe nga ai ku janë vendosur. Dhe mbi të gjitha, një pjesë e mirë e këtyre intelektualëve dhe forcave progresiste të ndodhura në Perëndim, janë të gatshëm për të kontribuar për ngritjen e nivelit intelektual të atdheut. Assesi, nuk duam këtu të besojmë se, një sulm i tillë ndaj emigracionit, fsheh në vetvete xhelozinë e mirënjohur të mediokrit. Nuk ka asnjë dyshim që, duke qenë jashtë kufijve gjeografikë të Shqipërisë, një pjesë kaq e madhe e popullsisë, doemos që është reale mundësia të ketë në gjirin e saj elementë mediokër e të pa kulturuar. Sikurse, asnjë dyshim nuk ka se, midis asaj pjese intelektualësh që nuk mundën të emigronin pas ndryshimeve të mëdha të viteve ’90, ose ngaqë nuk mundi ose ngaqë menjëherë u rehabilitua ekonomikisht e politikisht , me mënyra dhe taktika që janë publikisht të njohura, ndeshim, si elementë mediokër por edhe nga ata mbi mesataren. Është e pavërtetuar deri më sot, të paktën, që në kohën e ikjes së madhe nga Shqipëria, të bëhej përzgjedhja e trurit. Askush nuk bindet se, me një mënyrë krejt magjike, jashtë mëmëdheut u larguan më mediokrit dhe atdheu ishte me fat, pasi mbajti mëndjendriturit. Për ata që kanë provuar emigrimin, është fare e qartë se, një tezë e tillë, jo vetëm që është fyese dhe denigruese, por edhe krejt e rrezikshme.
Një interesim në rrugë dhe me interes të sinqertë profesional ,nga gazetarët ose opinionistët e gazetave në atdhe, do ti bindëte ata për këtë. Në të gjitha shtetet ku janë vendosur shqiptarët, pas çrregullimit të përgjithshëm të 91-shit por edhe gjakëderdhjes vëllazërore të 97-ës, në të gjitha instancat e jetës publike dhe intelektuale të shteteve ku banojnë, ata kanë mundur të inkuadrohen e të integrohen tërësisht. Mund ti gjesh lehtë, si në auditorër e Universiteteve, po ashtu dhe në stacionet radiofonike e televizive më të mëdha vendase, si në shtypin qëndror, aq edhe në fushat e tjera shkencore, ku ushtrojnë me sukses të plotë e me profesionalizëm për tu lakmuar, shkencat e tyre dhe që nderojnë , jo vetëm emrin shqiptar por kontribuojnë në përmirësimin e imazhit të shqiptarëve e Shqipërisë nëpër botë. Ndër të tjera, për mendimin tonë, janë shqiptarët e diasporës ata që bëjnë të dëgjohet tek tuk për ndonjë gjë pozitive atdheu. Kolegët e që ndodhen pas, në të shumtën e rasteve, konsumohen në grindjet e pafund mes tyre e në luftën e përditshme me pushtetin e korrupsionin.Përgjithësimet dhe fajet kolektive, i përkasin një sistemi tjetër dhe një periudhe të zymtë, nga e cila njerëzimi, vetëm gjëra të errëta ka për të mbajtur mend. Pasi, të shprehesh kaq lehtë se ... duhet të votojnë ata që e meritojnë, përbën në vetvete një dallim të ulët dhe fort poshtërues.
Cili është vallë ai që do ti ndajë shqiptarët në ata që meritojnë (lëshimin?) për të votuar dhe në ata që nuk e meritojnë?!A nuk përbën kjo në vetvete, një përçarje shumë tërrezikshme? Domethënë , na thuhet me pak fjalë se, njëri prej vëllezërve që banon në Greqi, nuk është i denjë të votojë , kurse vëllai tjetër që ndodhet në Shqipëri, e ka këtë privilegj pasi, jo vetëm që ky i dyti e dashka më tepër atdheun(thua se atdheu është diçka abstrakte dhe nuk është tërësia e atyre që e përbëjnë atë), por mbi të gjitha, është dhe më i zgjuar pasi, kështu është vendosur nga dikush në atdhe. Mirëpo, nuk përfundojnë këtu absurditetet e fundit të hedhura në shtyp. Sikur diçka ti ketë pickuar disa nga kolegët, na përshkruajnë sikur të jemi njerëz të egër dhe të fshehur në strofka bishash të pazbutura. Ejani në vete vëllezër. Nuk është aspak në nderin tuaj, si atë personal por edhe atë profesional. Ç’lloj gazetarie është kjo, tek e fundit që, e nisur nga kushedi cila ndjenjë inferioriteti apo frike, mundohet si e si të poshtërojë një pjesë kaq të madhe të kombit? Ajo që është, madje, krejt shqetësuese për ne të ndodhurit në emigracion, ka të bëj me një lloj përjashtimi nga jeta publike, që na përgatitet. Të mos njohë gjendjen e emigrantëve në shtetet fqinjë ose edhe gjetiu nëpër botë një qytetar i thjeshtë,është krejt e justifikueshme. Por kur kjo ndodh me ata që janë të angazhuar (me dëshirën e tyre) për ta informuar qytetarin nëpërmjet gazetave që zotërojnë, tingëllon absurde dhe është e pafalshme. Po si vallë, mund ti mohohet e drejta një shqiptari që jeton në Greqi, për të votuar, me justifikimin krejt banal të gjoja “mospjesmarrjes në jetën politike të vendit” kur ky, edhe në shtetin ku jeton, nuk e ka të drejtën e votimit?!
Me të vërtetë, vota është instrument i qytetarit për të përcaktuar se kush do ta qeverisë por, kjo, nuk është ekskluzivitet i atij qytetari që ndodh të ketë vetëm një shtëpi banimi dhe të përjashtohet ai që, ka ikur nga vendi për të siguruar për veten dhe për familjen, të ardhura më të mira nga ato që nuk do ti gjente kurrë në atdhe. Ka gjasa, një logjikë e tillë, të përdoret në bashkësitë e ndonjë fisi primitiv të Afrikës Qendrore, por assesi në një vend që pretendon të bëhet pjesë e familjes europiane. Po kështu, një tjetër tezë që mbështetet tek ideja se , emigrantët të mirëpritur janë për të votuar por duhet të paguajnë taksat, nuk ka sesi të mos na sjellë në mendje vetvetiu pyetjen ndaj artikullshkruesve, nëse dhe ata janë taksapagues të rregullt. Ndoshta, një informacion nga Banka e Shqipërisë, do ti bënte me dijeni për të ardhurat që i vijnë shtetit shqiptar nga emigracioni. Nuk mund të marr me mend, nëse një ditë të gjithë emigrantët vendosnin të mos nisnin më në atdhe të holla dhe tërhiqej nga tregu menjëherë monedha e shumëkërkuar e EURO-së, çfarë kishte për të ndodhur me ekonominë vendase. Por edhe vetë këta gazetashkrues e ideatorë të kësaj fushate kundër emigrantëve, mundohen të përfitojnë nga ata. Një shikim vetëm tek çmimi i gazetës së tyre në atdhe në krahasim me çmimin që shitet në Greqi, të bind për këtë.
Përsa i përket justifikimit se, gjoja emigrantët nuk janë të informuar për ngjarjet në atdhe, kjo është krejt e pabazë dhe nuk meriton ndoshta dhe përgjigje. Vetëm duhet theksuar se, nuk jemi më në periudhën e viteve ’80, por as dhe në vitet ’90. Informacioni është i gjithanshëm dhe i larmishëm. Sigurisht që vihen në dijeni me të gjitha hollësitë për gjithçka ndodh në atdhe dhe sigurisht që u shtrëngohet zemra kur ndeshen me të tilla zëra që, as më shumë e as më pak, të vetmen gjë që kërkojnë të bëjnë, është tu ngulitin akoma më tepër idenë se, në atdhe, i shohin vetëm si një send me leverdi, dhe paralel, si një rrezik që i kanoset rehatit të fituar prej disave. Fatmirësisht, edhe pse forcat tradicionale politike janë të lëkundura në një hap të tillë, forca të reja progresiste, sikurse ndodh me G99, e kanë prioritet të tyre politik pjesmarrjen e emigrantëve, pra të të gjithë shqiptarëve në të vërtetë, në procesin e zgjedhjeve. Është makabre , të paktën, të pajtohesh me zëra që pa hezitim, bëjnë thirrje për mënjanimin nga zgjedhjet një pjese kaq të madhe të shqiptarëve.
Le të shpresojmë se këta përbëjnë një minorancë që, herët a vonë, kanë për të kuptuar shërbimin jo të mirë që i sjellin shqiptarizmit, duke hedhur e mbrojtur të tilla teza të cekëta dhe shqetësuese.
15/7/08
Gomarët në BE
Cilit vallë, nuk i hipën xhelozia,kur ndeshet me lajme të kësaj natyre?! Komuniteti Evropian, bëhemi me dijeni, miratoi një dekret të fundit,ku i jepet një zgjidhje pëfundimtare, një problemi kyç, i cili, shumë e kishte munduar publikun komunitar. Në vazhdim, asnjë gomar nuk do të lëvizë në territorin e kontinentit plakë, pa sjellë me vete pasaportën përkatëse! Shoh që u çudite! Me të drejtë. Gomarët përfitues, të dish se si e pritën lajmin fatlum. Tek e fundit, ata janë gomarë dhe kanë edhe namin e të qenit paksa kokëtrashë por, askush nuk mund ti akuzojë për mungesë sentimentalizmi. Kësisoj, akoma dhe gomar të jesh, kur të bie në derë një fat i tillë, nuk mund të përmbahesh e të mos pëllasësh!
Dhe një pëllitje komunitare gëzimshprehëse, doemos kërkon dhe angazhim të plotë. Për këtë, gomarët nuk mund të akuzohen. Mirëpo, që janë të ndodhur në dilemë, as kjo nuk mund të vihet në dyshim. Po si vallë, mundën gomarët, të pajisen me leje qarkullimi në Komunitetin Evropian më shpejt nga ne shqiptarët?! Kjo është një problematikë realiste. Për të qenë, veçse,racionalë dhe të ndershëm përpara tyre, duhet t’u njohim ,doemos, durimin që ata tregojnë. Parë në këtë prizëm, me nxitimin që ne tregojmë për të mbërritur sa më parë në territorin shpresëdhënës të BE-së, parashikohet e largët dita e realizimit të ëndërrës. Sepse, ne, jo vetëm ngutemi të mbërrijmë atje, por jemi në gjendje të besojmë akoma dhe një deklaratë të një funksionari të rëndomtë. Dhe jo vetëm kaq.
Por një deklaratë nga goja e cilitdo nëpunësi të vendosur në Bruksel, shërben për qeverinë, si një lloj ushqyesi automaik që, sapo del nga goja e “ndërkombëtarit", mobilizon menjëherë forcat e fshehura evropiandashëse dhe nis sakaq, turneu i radhës i NPM-së. Për ty që për herë të parë lexon "ProtAGOnisët", përveç lajmit të mësipërm që po të jap, duke sqaruar cili është NPM-ja, të vë në dijeni se ke humbur disa seriale dhe mirë do të qe të ishe i vëmendshëm në vijim. NPM-ja është kreu i ekzekutivit shqiptar ( sipas mënyrës me të cilën shtypi në atdhe hera-herës e cilëson atë për t’i dhënë “peshën” e duhur dhe për ta ndarë nga e kaluara e tij e kuqe, ku fjalë të tilla, nuk përmendeshin askund e nga askush).
Ekzekutivi shqiptar, nga ana e vet, nuk humb kurrë rastin të ngazëllehet ( por dhe të mundohet të ngazëllejë) me deklaratat apo fjalimet qoftë dhe rastësore të kujtdo që paguhet nga selia blu e Brukselit. E cila, miku im, po përgatitet sakaq, të marrë masa të posaçme dhe mjaft inkurajuese për cilindo që nuk është gomar dhe nuk mund të pajiset automatikisht me pasaportë të BE-së. Kështu , në ndjekje të shembullit të “kavaliere” Berlusconit, refugjatëve të paligjshëm që do të zgjedhin për të jetuar territorin bujar Komunitar, po i përgaitet një pritje mjaft entuziaste. Uroj , o lum miku, as ti dhe askush tjetër, të mos ketë fatin të shijojë pritjen që po i rezervohet. Ndër të tjera, pritja parashikon dhe një burgim prej tetëmbëdhjetë muajsh.
Vërej se po habitesh e rrudh vetullat. Ke të drejë. Mirëpo, meqë nuk të besohet dhe as që ke në plan të shëndërrohesh në gomar e të paisesh me pasaportë komunitare automatikisht,vetvetiu lind pyetja: Mos vallë, Evropa zemërgjerë e demokratike, kërkon vetëm hajvanë në territorin e saj, e për këtë, refugjatë, që nuk janë të tillë, ka ndërmend ti mbajë për kaq kohë në “Qendra Mikpritjeje"(!) me qëllimin krejt human të kthimit të tyre në kafshët kaq simpatike veshëmëdha , punëtore e fjalëpak? Do më thuash, dhe me të drejtë se, si shqiptarë që jemi e miq të zgjedhur të SHBA-së, sigurisht që duhet të kemi tjetër status përsa u përket refugjatëve. Edhe unë e besoj. Madje, nuk do të më habiste aspak, ndonjë nismë e veçantë e Kyeplanetarit.
Me të cilën, ti kërkonte Bashkimit Evropian, miqve të tij shqiptarë, t'u jepej statusi i përjetshëm i emigantëve. Do të qe patjetër, një fitore kolosale për kombin tonë. Pikësëpari, do të mund të barazoheshim për Evropën, me gomarët që lëvizin në territorin e saj , tashmë, të lirshëm dhe të paisur me pasaportë. Dhe më e rëndësishmja, do të përbënte për qeverinë një fitore kolosale, e cila do të festohej po kaq madhërishëm, sa edhe ftesa në NATO. Mirëpo, tashmë që miku i madh është në ikje e sipër, nuk po tregon dhe kaq zell pë t’u marrë me ne shqiptarët. E vetmja punë e pambaruar pë të, është dhënia e ftesës së FYROM-it për në NATO. Këtu sharra i ngeli në gozhdë.
Mirëpo, nuk tutet një Kryeplanetar. Një ditë, edhe kjo ka për të ndodhur. Ajo që nuk ndodhi dhe , me thënë të drejtën, “ProtAGOnistët” janë të zhytur në melankoli, ishte ardhja e Carlës në Greqi. Nuk mund të hamendësojmë, përse Nikola nuk e solli me vete modelin-zonjë të parë të Francës por, vizitë më bajate e të zymtë nuk kam vënë re. Gojët e këqija thanë që, u ruajt nga infektimi. E informuan se, këshilltarë të afërm të Kryeminstrit grek, janë të prirur që, sekretaret e tyre , ndoherë, përveç detyrës zyrtare, ti ngarkojnë edhe me detyrime ...personale. Mirëpo, këtu qëndron dhe çudia. Ndokush, do të priste që Sarkozy të mos kishte tabu të tilla. Natyrisht, ne mund të bëjmë vetëm hamendësime dhe këto, të shtyra nga dëshira e pafshehur që kishim për të parë nga afër(qoftë dhe në distancë), mollën e sherrit.
Dhe një pëllitje komunitare gëzimshprehëse, doemos kërkon dhe angazhim të plotë. Për këtë, gomarët nuk mund të akuzohen. Mirëpo, që janë të ndodhur në dilemë, as kjo nuk mund të vihet në dyshim. Po si vallë, mundën gomarët, të pajisen me leje qarkullimi në Komunitetin Evropian më shpejt nga ne shqiptarët?! Kjo është një problematikë realiste. Për të qenë, veçse,racionalë dhe të ndershëm përpara tyre, duhet t’u njohim ,doemos, durimin që ata tregojnë. Parë në këtë prizëm, me nxitimin që ne tregojmë për të mbërritur sa më parë në territorin shpresëdhënës të BE-së, parashikohet e largët dita e realizimit të ëndërrës. Sepse, ne, jo vetëm ngutemi të mbërrijmë atje, por jemi në gjendje të besojmë akoma dhe një deklaratë të një funksionari të rëndomtë. Dhe jo vetëm kaq.
Por një deklaratë nga goja e cilitdo nëpunësi të vendosur në Bruksel, shërben për qeverinë, si një lloj ushqyesi automaik që, sapo del nga goja e “ndërkombëtarit", mobilizon menjëherë forcat e fshehura evropiandashëse dhe nis sakaq, turneu i radhës i NPM-së. Për ty që për herë të parë lexon "ProtAGOnisët", përveç lajmit të mësipërm që po të jap, duke sqaruar cili është NPM-ja, të vë në dijeni se ke humbur disa seriale dhe mirë do të qe të ishe i vëmendshëm në vijim. NPM-ja është kreu i ekzekutivit shqiptar ( sipas mënyrës me të cilën shtypi në atdhe hera-herës e cilëson atë për t’i dhënë “peshën” e duhur dhe për ta ndarë nga e kaluara e tij e kuqe, ku fjalë të tilla, nuk përmendeshin askund e nga askush).
Ekzekutivi shqiptar, nga ana e vet, nuk humb kurrë rastin të ngazëllehet ( por dhe të mundohet të ngazëllejë) me deklaratat apo fjalimet qoftë dhe rastësore të kujtdo që paguhet nga selia blu e Brukselit. E cila, miku im, po përgatitet sakaq, të marrë masa të posaçme dhe mjaft inkurajuese për cilindo që nuk është gomar dhe nuk mund të pajiset automatikisht me pasaportë të BE-së. Kështu , në ndjekje të shembullit të “kavaliere” Berlusconit, refugjatëve të paligjshëm që do të zgjedhin për të jetuar territorin bujar Komunitar, po i përgaitet një pritje mjaft entuziaste. Uroj , o lum miku, as ti dhe askush tjetër, të mos ketë fatin të shijojë pritjen që po i rezervohet. Ndër të tjera, pritja parashikon dhe një burgim prej tetëmbëdhjetë muajsh.
Vërej se po habitesh e rrudh vetullat. Ke të drejë. Mirëpo, meqë nuk të besohet dhe as që ke në plan të shëndërrohesh në gomar e të paisesh me pasaportë komunitare automatikisht,vetvetiu lind pyetja: Mos vallë, Evropa zemërgjerë e demokratike, kërkon vetëm hajvanë në territorin e saj, e për këtë, refugjatë, që nuk janë të tillë, ka ndërmend ti mbajë për kaq kohë në “Qendra Mikpritjeje"(!) me qëllimin krejt human të kthimit të tyre në kafshët kaq simpatike veshëmëdha , punëtore e fjalëpak? Do më thuash, dhe me të drejtë se, si shqiptarë që jemi e miq të zgjedhur të SHBA-së, sigurisht që duhet të kemi tjetër status përsa u përket refugjatëve. Edhe unë e besoj. Madje, nuk do të më habiste aspak, ndonjë nismë e veçantë e Kyeplanetarit.
Me të cilën, ti kërkonte Bashkimit Evropian, miqve të tij shqiptarë, t'u jepej statusi i përjetshëm i emigantëve. Do të qe patjetër, një fitore kolosale për kombin tonë. Pikësëpari, do të mund të barazoheshim për Evropën, me gomarët që lëvizin në territorin e saj , tashmë, të lirshëm dhe të paisur me pasaportë. Dhe më e rëndësishmja, do të përbënte për qeverinë një fitore kolosale, e cila do të festohej po kaq madhërishëm, sa edhe ftesa në NATO. Mirëpo, tashmë që miku i madh është në ikje e sipër, nuk po tregon dhe kaq zell pë t’u marrë me ne shqiptarët. E vetmja punë e pambaruar pë të, është dhënia e ftesës së FYROM-it për në NATO. Këtu sharra i ngeli në gozhdë.
Mirëpo, nuk tutet një Kryeplanetar. Një ditë, edhe kjo ka për të ndodhur. Ajo që nuk ndodhi dhe , me thënë të drejtën, “ProtAGOnistët” janë të zhytur në melankoli, ishte ardhja e Carlës në Greqi. Nuk mund të hamendësojmë, përse Nikola nuk e solli me vete modelin-zonjë të parë të Francës por, vizitë më bajate e të zymtë nuk kam vënë re. Gojët e këqija thanë që, u ruajt nga infektimi. E informuan se, këshilltarë të afërm të Kryeminstrit grek, janë të prirur që, sekretaret e tyre , ndoherë, përveç detyrës zyrtare, ti ngarkojnë edhe me detyrime ...personale. Mirëpo, këtu qëndron dhe çudia. Ndokush, do të priste që Sarkozy të mos kishte tabu të tilla. Natyrisht, ne mund të bëjmë vetëm hamendësime dhe këto, të shtyra nga dëshira e pafshehur që kishim për të parë nga afër(qoftë dhe në distancë), mollën e sherrit.
ProtAGOnistët
Ndoherë, sado që të mundohesh e të lodhesh, që nuk i dilet mbanë. Në rastin tonë,jo vetëm nuk i dilet mbanë, por nuk i gjendet as filli. Por çfarë ka ndodhur, me të drejtë do më pyesësh?! E çfarë nuk ka ndodhur, o lum miku. As më shumë e as më pak, sondazhe të botuara në shtypin grek, na bëjnë me dijeni se, nëntë ndër dhjetë grekë, janë të gatshëm të lenë atdheun. Kur themi të lenë atdheun, bëhe fjalë për ta braktisur krejtësisht atë. Mirëpo, për ata që do të nxitojnë e ngazëllehen me shpresën se u erdhi fati në derë dhe, pa u munduar hiç e gjetën një copë vatan në Greqi, duhet thënë këtu se, kërkohet durim.
Jo për ndonjë gjë tjetër por për faktin se, kandidatë për të braktisur atdheun, nuk janë vetëm miqtë e gjitonët grekë, por edhe të tjerë ...ndërkombëtarë, siç do thoshte me krenari , bie fjala, kreu i ekzekutivit të shqiptarëve. Fatkeqësisht, ata që duan të lenë adheun e tyre dhe të emigrojnë, përveç grekëve, sikurse përmendëm, ndodhen disi larg nesh dhe kësisoj, nuk do të mundemi të “gëzojmë” trojet e tyre, nëse bënin të mundur ëndërrën private e largoheshin për në tokën e shpresës. Kështu, të gatëshmit për të emigruar masivisht, me të njëjtën, pothuajse, përqindje me gjitonët tanë jugorë, janë ata të Filipineve të largëta, të Kolumbisë (nuk janë të paktë ata bashkatdhetarë që luten të kishin lindur në Bogota), të Perusë , të Meksikës etj.
Natyrisht, sikurse edhe herë të tjera e kemi theksuar, ndërkombëtarët, në sondazhet më me vlerë,lenë jashtë kërkimeve të tyre Shqipërinë dhe kjo, sigurisht që na shqetëson. Sepse, kush nuk e merr me mend, sa do të qe përqindja e atyre shqiptarëve që nuk do të donin sot, të mundnin e të braktisnin përgjithnjë vendin?! Ndonëse janë dëshmitarë të një periudhe ku qeverisen nga njeriu i premtimeve të mbajtura, ku kjo në vetvete përbën fat, prapëseprapë, jam fare i sigurtë se, fundi i sondazhit, do ta gjente Shqipërinë bosh. E pas kësaj, faji do të qe i të larguarve, por dhe fati i të mbijetuarëve. Ata, me siguri do të bëheshin dëshmitarë okularë të çudisë shqiptare. Çeku i bardhë dhe luga e florinjtë, do të gjenin të zotin.
Mirëpo, përherë, kur bëhen të tilla sondazhe, diç ndodh dhe ne ngelemi jashtë. Sikurse ngelën jashtë e me qejfin të ngelur miqtë grekë nga kënaqësia për të ndjerë nga afër aromën presidenciale të ...Carlës. Erdhi Sarkozy në Athinë dhe, për kapriçio të një kombi të tërë(meshkujsh), nuk shoqërohej nga zonja e parë e Francës! Doemos, hamendësimet janë të shumta për mungesën e top modeles. Disa thonë se ishte me dhimbje koke e disa të tjerë, këmbëngulin se vonohej në perukeri së tepërmi dhe nuk arriti aeroplanin. Një pjesë e tretë, nuk pranon versionet e mësipërme dhe sjell si argument të mungesës ,frikën e Sarkozy-së për këshillëtarët e Kryeminisrit grek. Mesa duket, përdoret edhe në Francë shprehja popullore shqiptare: më mirë të të dalë syri sesa nami!
Dhe kështu, këta të tretët, bëhen edhe më të besuarit, përderisa pak ditë më pas, Carla e shoqëroi Nikola-në në Izrael. Atje, presidenti që përdhunonte sekretaret, e ka humbur prej kohësh postin. Olmerti, deri më sot, të tilla shenja nuk ka dhënë. Tjetërkund i harxhon energjitë për të përdhunuar. Ndoshta, të përdhunosh kombe, është më e padëmshme nga përdhunimi i nëpunëseve. Kur bën të parën je hero e kur bën të dytën, vetëm rrezikon të humbësh karrigen. Ai që nuk rrezikon të humbasë karrigen, sidoqoftë, është seniore Berlusconi. E si vallë mund ta humbasë, kur as më shumë e as më pak, sa herë që merr drejtimin e qeverisë, ligjet e para që miraton qeveria, kanë të bëjnë me amnistimin e bëmave kryeministrore? Pushteti fitohet për t‘u ushtruar.
Dhe kur ushtrohet, gjen ,gjithsesi, mënyrat më të favorshme për ti ardhur në ndihmë atij që e zotëron. Sikurse gjen mënyrat më të çuditshme, një këshilltar kandidati për president në SHBA, për ti ardhur në ndihmë padronit të vet. Njëri prej tyre, në skuadrën ndihmëse të Xhon McCain-it, na bëri të ditur edhe dëshirën(dhe shpresën) që ushqen për padronin e vet. Një sulm terrorist ndaj Amerikës, me siguri do ti vinte në ndihmë kandidatit republikan,deklaroi mëkëmbësi i veteranit të Vietnamit. Disa njerëz, edhe pse mundohen gjihëmënyrash për të fshehur fytyrën e vërtetë,i ngjajnë kaq shumë asaj lavires që mundohe të fshihet po nuk e lë gëzimi që provon. E si pastaj, të mos besojnë tre të katërtat e amerikanëve se, pas vdekjes do të shkojnë në parajsë?
Do më thuash, ku e gjete këtë të dhënë?! Po ndërkombëtarët pra, ndërkombëtarët! Ata që, ne shqiptarët, na kujtojnë vetëm për të na dhënë ftesa. Kur kanë nga këto lajmet e mira, gjithnjë na harrojnë. Mirëpo, ne kemi me çfarë merremi e nuk e mbajmë mendjen tek ata. Kaq e kaq gjëra kemi pë t’u marrë. E fundit që na proekupon është shpërngulja e deputetëve. Kur themi shpërngulje, nuk themi se ikin përgjithnjë. Madje, mund të thuhej se, nuk largohen fare. Një kapërcim të vogël ylberi partiak realizojnë, për t'u gjendur në ëndërrën e tyre politike. E cila, si të gjitha ëndërrat erotike, është e mbështjellë herë në rozë e herë në të kuqe. Por gjithnjë, me të njëjtin përfundim. Në krevatin erotik, rolin e kavalierit e mbajnë përherë të njëjtit persona. Me ose pa kapërcyer ylberin.
Jo për ndonjë gjë tjetër por për faktin se, kandidatë për të braktisur atdheun, nuk janë vetëm miqtë e gjitonët grekë, por edhe të tjerë ...ndërkombëtarë, siç do thoshte me krenari , bie fjala, kreu i ekzekutivit të shqiptarëve. Fatkeqësisht, ata që duan të lenë adheun e tyre dhe të emigrojnë, përveç grekëve, sikurse përmendëm, ndodhen disi larg nesh dhe kësisoj, nuk do të mundemi të “gëzojmë” trojet e tyre, nëse bënin të mundur ëndërrën private e largoheshin për në tokën e shpresës. Kështu, të gatëshmit për të emigruar masivisht, me të njëjtën, pothuajse, përqindje me gjitonët tanë jugorë, janë ata të Filipineve të largëta, të Kolumbisë (nuk janë të paktë ata bashkatdhetarë që luten të kishin lindur në Bogota), të Perusë , të Meksikës etj.
Natyrisht, sikurse edhe herë të tjera e kemi theksuar, ndërkombëtarët, në sondazhet më me vlerë,lenë jashtë kërkimeve të tyre Shqipërinë dhe kjo, sigurisht që na shqetëson. Sepse, kush nuk e merr me mend, sa do të qe përqindja e atyre shqiptarëve që nuk do të donin sot, të mundnin e të braktisnin përgjithnjë vendin?! Ndonëse janë dëshmitarë të një periudhe ku qeverisen nga njeriu i premtimeve të mbajtura, ku kjo në vetvete përbën fat, prapëseprapë, jam fare i sigurtë se, fundi i sondazhit, do ta gjente Shqipërinë bosh. E pas kësaj, faji do të qe i të larguarve, por dhe fati i të mbijetuarëve. Ata, me siguri do të bëheshin dëshmitarë okularë të çudisë shqiptare. Çeku i bardhë dhe luga e florinjtë, do të gjenin të zotin.
Mirëpo, përherë, kur bëhen të tilla sondazhe, diç ndodh dhe ne ngelemi jashtë. Sikurse ngelën jashtë e me qejfin të ngelur miqtë grekë nga kënaqësia për të ndjerë nga afër aromën presidenciale të ...Carlës. Erdhi Sarkozy në Athinë dhe, për kapriçio të një kombi të tërë(meshkujsh), nuk shoqërohej nga zonja e parë e Francës! Doemos, hamendësimet janë të shumta për mungesën e top modeles. Disa thonë se ishte me dhimbje koke e disa të tjerë, këmbëngulin se vonohej në perukeri së tepërmi dhe nuk arriti aeroplanin. Një pjesë e tretë, nuk pranon versionet e mësipërme dhe sjell si argument të mungesës ,frikën e Sarkozy-së për këshillëtarët e Kryeminisrit grek. Mesa duket, përdoret edhe në Francë shprehja popullore shqiptare: më mirë të të dalë syri sesa nami!
Dhe kështu, këta të tretët, bëhen edhe më të besuarit, përderisa pak ditë më pas, Carla e shoqëroi Nikola-në në Izrael. Atje, presidenti që përdhunonte sekretaret, e ka humbur prej kohësh postin. Olmerti, deri më sot, të tilla shenja nuk ka dhënë. Tjetërkund i harxhon energjitë për të përdhunuar. Ndoshta, të përdhunosh kombe, është më e padëmshme nga përdhunimi i nëpunëseve. Kur bën të parën je hero e kur bën të dytën, vetëm rrezikon të humbësh karrigen. Ai që nuk rrezikon të humbasë karrigen, sidoqoftë, është seniore Berlusconi. E si vallë mund ta humbasë, kur as më shumë e as më pak, sa herë që merr drejtimin e qeverisë, ligjet e para që miraton qeveria, kanë të bëjnë me amnistimin e bëmave kryeministrore? Pushteti fitohet për t‘u ushtruar.
Dhe kur ushtrohet, gjen ,gjithsesi, mënyrat më të favorshme për ti ardhur në ndihmë atij që e zotëron. Sikurse gjen mënyrat më të çuditshme, një këshilltar kandidati për president në SHBA, për ti ardhur në ndihmë padronit të vet. Njëri prej tyre, në skuadrën ndihmëse të Xhon McCain-it, na bëri të ditur edhe dëshirën(dhe shpresën) që ushqen për padronin e vet. Një sulm terrorist ndaj Amerikës, me siguri do ti vinte në ndihmë kandidatit republikan,deklaroi mëkëmbësi i veteranit të Vietnamit. Disa njerëz, edhe pse mundohen gjihëmënyrash për të fshehur fytyrën e vërtetë,i ngjajnë kaq shumë asaj lavires që mundohe të fshihet po nuk e lë gëzimi që provon. E si pastaj, të mos besojnë tre të katërtat e amerikanëve se, pas vdekjes do të shkojnë në parajsë?
Do më thuash, ku e gjete këtë të dhënë?! Po ndërkombëtarët pra, ndërkombëtarët! Ata që, ne shqiptarët, na kujtojnë vetëm për të na dhënë ftesa. Kur kanë nga këto lajmet e mira, gjithnjë na harrojnë. Mirëpo, ne kemi me çfarë merremi e nuk e mbajmë mendjen tek ata. Kaq e kaq gjëra kemi pë t’u marrë. E fundit që na proekupon është shpërngulja e deputetëve. Kur themi shpërngulje, nuk themi se ikin përgjithnjë. Madje, mund të thuhej se, nuk largohen fare. Një kapërcim të vogël ylberi partiak realizojnë, për t'u gjendur në ëndërrën e tyre politike. E cila, si të gjitha ëndërrat erotike, është e mbështjellë herë në rozë e herë në të kuqe. Por gjithnjë, me të njëjtin përfundim. Në krevatin erotik, rolin e kavalierit e mbajnë përherë të njëjtit persona. Me ose pa kapërcyer ylberin.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)